ความเป็นพรหมทั้งสองท่าน ฮู้สึกผ่านสัมผัสเหมิด
แต่ลูกเกิดอยู่ในครรภ์ อ่านกระแสดูแลได้
ห่วงสายใยสัมพันธ์ก้อน ผู้นอนคองในท้องอุ่น
ความเป็นห่วงแก้วไพฑูรย์ เมตตาหนุนพูนใจขึ้น
ในใจตื้นแต่ฮักหอม
ยามป่วยกายหายส่วงล้า เวลาพ่อมาคลอตา
ยามพบพามารดาดวง ก็ส่วงเซาจนเบาได้
เจ็บทางในใจทุกข์ท้อน ผู้คลายถอนคือพ่อแม่
คือน้ำใหญ่ใสกระแส แปรฮ้อนไฟกลายเย็นย้อน
กูร์ณาป้อนทุกบ่อนเนาว์
ตาฮักเหลือน้อยด้องแด้ง เพิ่นแยงเบิ่งเทิงกาล
ผ่องผิวพรรณสำราญใส คือม่วนใจหายล้า
มุทิตา พาตันตื้น เจริญขึ้นคือวันผ่าน
ความสุขดวงใจในดวงมาลย์ คือธรรมอันเจิดจ้า
ปรากฏจ้องผ่องมนู
ฮู้กาลควรเป็นมวลนี้ ยามคู่เป็นครูสอน
ตัดอาทรถอนยึดติด คิดว่าเขาต้องเอาเยี่ยง
เสมอเพียงเคยเคียงใกล้ ให้อย่ามีดีแต่เก่า
อุเบกขา ท่าทุเลา เบาเรื่องลงปลงเรื่องไว้
ทุเลาได้ใจผ่อนปรน
พ่อแม่คุณธรรมหนุนค้น คนเอิ้นว่า “พระพรหม” ศรี
ด้วยเพราะมีจริตวัตร ชัดดั่งพรหม อบรมเช่น
ความฮักเห็น สงสารพ้อ ยินดีพอ ก็เฉยท่า
ธรรมสี่อย่างได้กล่าวมา ในมารดาบิดาล้วน
สมควรตั้งว่า
“พรหม” แท้แหลวฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น