"เมื่อรู้ตัวว่ากำลังเหม่อ
คุณได้ชื่อว่าเห็นความเหม่อ
และทันทีที่เห็นความเหม่อ
ความเหม่อจะหายไป แล้วถูกแทนด้วยสติชั่วขณะหนึ่ง
ปัญหาคือขณะเหม่อเต็มที่แปลว่าสติขาดหายอย่างสิ้นเชิง
คุณจึงไม่มีสิทธิ์เห็นอะไรในขณะที่กำลังเหม่ออยู่
ต่อเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากำลังอยู่ในอิริยาบถใด
หายใจเข้าหรือหายใจออก
หรือกำลังอยู่ไหน
เห็นหรือได้ยินอะไรตรงหน้า
นั่นเองสติจึงกลับมา
แม้ไม่เต็มบริบูรณ์
แต่ขอเพียงครึ่งๆกลางๆของสติ
ก็เพียงพอแล้วที่จะทราบได้ว่าเมื่อครู่เหม่อไปแล้ว
"คนตายเท่านั้นทำผิดเพิ่มไม่ได้"
คนฉลาดเท่านั้นมองความผิดเป็นบทเรียน
คนเก่งเท่านั้นแปรความผิดเป็นชนวนแห่งความถูก
คนรู้จริงเท่านั้นเห็นความผิดเป็นเรื่องธรรมดา
วูบแห่งความสำนึกผิดนั้นยอด
แต่ความรู้สึกผิดยืดเยื้อนั้นแย่
ความสำนึกผิดจริงจังนั้นดี
แต่ความรู้สึกผิดโดยไม่คิดแก้ไขนั้นเลว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น