อย่าลืม

บทสุนทรพจน์ ภาษาถิ่นก้าวล้ำ นำสู่อาเซียน

ขอขอบคุณคุณธาริตา  สถาน ที่เอื้อเฟื้อบทความ

การที่ประเทศไทยของเราจะก้าวสู่อาเซียน AssoCiation of south  East Asian  Nation นั้นก็เป็นการดีแต่ขออย่าได้ลืมภาษาถิ่นบ้านเกิดของตนที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษรุ่นแล้วรุ่นเล่าของเราทั้งหลายแม้ว่าภาษาอังกฤษจะเป็นภาษาสากลก็ตาม เราก็ไม่ควรทิ้งภาษาเดิมของตนเพราะมันเป็นสิ่งที่ดีงามบอกอัตลักษณ์ของเราชัดเจน   วัฒนธรรมอันดีงามหลายๆอย่าง มิเข่นนั้นอาจตรงคำพังเพยที่ว่า  "วัวลืมตีน น่ะ

สุขซำบายดีมั่น เสมอมันเครือใหม่ บุญได้ฮวมฮ่วมสร้าง ปูทางสู่สิ่งดี ได้มาเจอมื่อนี่ ชีวีแสนสดใส ผญาจ้อย้อมใจ เฮาคนไทยอีสาน วัฒนธรรมพื้นบ้าน ฮักษาไว้ให้ดำรง เรียนท่านกรรมการ ลูกอีสานธาริตา สถาน จ้อ ขอนำท่านสู่ การกล่าวสุนทรพจน์ ภาษาถิ่น ในหัวข้อ ภาษาถิ่นก้าวล่ำ นำสู่อาเซียน ท่านเอ๊ย

ท่านเอ๊ยเพิ่นว่าเมืองอิสานนี่ ดินดำน้ำซุ่ม ปลากุมบ่อน คือแข่แกว่งหาง ปลานางบ่อนคือข่างฟ้าลั่น ฝูงจักจั่นฮ้อง คือจั่งฆ้องลั่นยาม ตามครรลองอีสาน ภาษาจ้อบอกกล่าว ตั้งแต่คราวก่อนกี้ภาษานี้ เฮาฮู้กัน เวียนมาฮอดปีนี่ สองพันห้าร้อยห้าสิบห้า เหลือเวลาสามปีสิย่างสู่อาเซียน ทางการเรียนเพียรสร้าง สู่เส้นทางดีกว่า ฝึกฝนเรื่องภาษาสนทนาจาเว่า ซุมเฮากับเก้าชาติ ประกาศก้องเกี่ยวดองเป็นหนึ่งเดียว เถิงสิมัวฝึกฝน ภาษาตนอย่าลืมเทียว ฮักษาไว้ให้เหนียวคือแผ่นฟ้า คู่แผ่นดินไทย อย่าให้ไผเว่าได้ ลืมของเก่าเฮาอีสาน วัฒนธรรมพื้นบ้าน ฮักษาไว้ให้อยู่ยืน

สุมื่อนี้เฮาทั้งหลายต่างพากันตื่นเต้น เตรียมโตที่สิก้าวเข้าสู่อาเซียน ที่สิเปิดประตูสู่กันในปี ๒๕๕๘ซึ่งอาเซียนนี้มีการก่อตั้งขึ้นตั้งแต่ ๘ สิงหาคม ๒๕๕๑0สมัยนั่นมีสมาชิกอยู่ ๕ ประเทศ แต่สุมื่อนี่เฮากะได้มีสมาชิกรวมทั้งสิ้น 10 ประเทศ ต่างมีการพัฒนาด้านต่างๆ ตามกฎบัตรของอาเซียน ๓ ข่อ ที่ว่า คือ

ด้านการเมืองและความมั่นคงของภูมิภาค

ด้านเศรษฐกิจ

ด้านสังคมและวัฒนธรรม

ท่านเอ๊ยกฎบัตร ๓ ข่อที่ได้ตั้งไว้นั่น เฮาคนไทยต่างฝันใฝ่ว่าสิเฮ็ดให้บรรลุตามที่เพิ่นได้กำหนดไว้

บ้านเฮานี่กะฟ่าวพัฒนาไปในหลายอย่าง เพื่อให้เฮาย่างสู่อาเซียนในปี ๒๕๕๘เทิงการเรียน สังคม เศรษฐกิจ และกะโดยเฉพาะ ด้านภาษาที่เพิ่นให้ใช้ภาษาอังกฤษในการสนทนาพาทีกัน ย้อนภาษาอังกฤษสิเป็นภาษากลางในอาเซียน เฮากะฟ่าวที่สิเรียนรู้กัน แต่ในยามที่เฮาฟ่าวแต่สิเรียนรู้ภาษาอื่นนั่น ภาษาตนอย่าสิลืม พื้นเพตั้งแต่เก่าก่อนกี้ของไทยเฮา ย้อนภาษานั่นกะถือเป็นวัฒนธรรมอย่างนึง ซึ่งอยู่ในกฎบัตรอาเซียนข่อที่สาม บ้านเฮานั่นกะมีหลายๆภาษาเทิงผืนแผ่นดิน ที่เฮาเอ้นกันว่า ภาษาถิ่น ฮึว่าภาษาพื้นบ้าน เฮากะควรที่สิเรียนรู้แล้วกะซ่อยกันฮักษาไว้ อยู่เคียงข้างแผ่นดินบ้านเฮา สุผู้สุคนกะคือสิได้ยินข่าว เทิงจากวิทยุ โทรทัศน์ ออกข่าวชาติอื่นๆ ในอาเซียน เพิ่นจัดให้เด็กน้อยรุ่นใหม่ของเพิ่น ได้เรียนรู้ วัฒนธรรมตั้งแต่เก่าของเพิ่น บ่ว่าสิเป็นวัฒนธรรมฮึว่าภาษา ย้อนเพิ่นนั่นย่านว่าคนรุ่นหลังของเพิ่น สิหลงลืมของเก่า มัวเมากะของใหม่ ย้อนโลก

สิศิวิไลซ์ ได้ใหม่ย่านลืมหลัง นั่นกะเป็นหนทางที่ดี ที่เพิ่นสิได้ซอยกันฮักษาวัฒนธรรมบ้านเพิ่นไว้

เฮาคนไทยคือกัน เถิงเฮาสิฟ่าวแต่พัฒนาทางอื่นให้ทันเพิ่น แต่ลืมที่สิฮักษาของเก่าเฮาไว้ โดยเฉพาะภาษาไทย ภาษาถิ่น อันที่เป็นวัฒนธรรมไทยเฮานั่น คือสิบ่ดี ย้อนว่าพอประตูอาเซียนเปิด แนวหยังบ่ว่าสิดีฮึบ่ดีกะสิไหลสู่กัน บ่ว่าสิเป็นแฮงงาน ภาษา การเข้าออกประเทศ แล้วกะวัฒนธรรมกะสิมาปนกันเบิด แล้วเฮาสิเอาหยังไปอวดเพิ่น แถมเฮาสิบ่มีหลักปักไว้ เฮากะสิมัวหลงวัฒนธรรมเพิ่นว่าเป็นของโต ของโตเป็นของเพิ่น กลายเป็นคนลืมชาติตะของซ่ำ ท่านเอ๊ยเฮาสุคนฮ่วมกมลมาสร้าง ย่างสู่อาเซียน สายลมหมุนพัดต้อง เกียวดองกันเป็นนึ่ง เฮาหาหลักยึดพึ่ง วัฒนธรรมด้านภาษา ตราบชีวาสูญสิ้น ผืนแผ่นดินบ่ให้ห่าง อย่าให้เพพังม่าง คือซ่างเหยียบข่าวเหนียว ให้ซอยเทียวฮักษา ภาษาจ้อภาษาถิ่น ขึ้นเครื่องบินสู่อาเซียน ประกาศก้องภาษาเฮา อย่าสิหลงวัฒนธรรมเขา เอาของเฮาให้คงอยู่ ให้มาซอยกันยู่คู่บ้าน อีสานไทย อย่าให้ไผว่าได้ คนไทยลืมซาติเก่า ภาษาบ้านเฮา วัฒนธรรมคู่บ้าน ผลงานสร้างสู่อาเซียน ท่านเอ๊ย