ความโกรธ กับ รอยตะปู
จากหนังสือ เข็มทิศชีวิต
ผู้เขียน ฐิตินาถ ณ พัทลุง
มีเด็กน้อยคนหนึ่งอารมณ์ไม่ค่อยจะดี พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขา 1 ถุง และบอกเขาว่า "ทุกครั้งที่ลูกรู้สึกไม่ดี โมโห หรือโกรธใครก็ตาม ให้ตอกตะปู 1 ตัวลงไปที่รั้วหลังบ้านก็แล้วกัน"
วันแรกผ่านไป เด็กน้อยตอกตะปูเข้าไปที่รั้วถึง 37 ตัว
วันที่ 2 วันที่ 3 และแต่ละวันที่ผ่านไป ผ่านไป จำนวนตะปูก็ค่อยๆ ลดลงๆ เพราะเด็กน้อยรู้สึกว่า การรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบ ง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ
แล้ววันหนึ่ง หลังจากที่เขาสามารถควบคุมตัวเองได้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้น เขาจึงเดินไปหาพ่อเขาเพื่อบอกว่า เขาคิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องตอกตะปูแล้ว เพราะเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาสามารถควบคุมตัวเองได้ดีมากขึ้น ไม่มุทะลุเหมือนแต่ก่อนแล้ว
พ่อยิ้ม แล้วบอกกับลูกชายว่า "ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ลองพิสูจน์ให้พ่อดูสิ ทุกๆครั้งที่ลูกสามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเอง ได้ ให้ถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้านครั้งละ 1 ตัวนะ"
วันแล้ววันเล่า เด็กชายก็ค่อยๆ ถอนตะปูออกทีละตัวๆ จนในที่สุด วันหนึ่งตะปูทั้งหมดก็ถูกถอนออก เด็กชายดีใจมากรีบวิ่งไปบอกพ่อของเขาว่า "ผมทำได้แล้วครับ ในที่สุดผมก็ทำได้สำเร็จ"
พ่อไม่ได้พูดว่าอะไร แต่จูงมือลูกของเขาไปที่รั้วนั้น แล้วบอกว่า "ลูกทำได้ดีมาก ทีนี้ลองมองกลับไปที่รั้วสิ ลูกเห็นมั้ยว่ารั้วมันไม่เหมือนเดิม มันไม่เหมือนกับที่มันเคยเป็นก่อนหน้านี้ ลูกจำไว้นะ ว่าเมื่อไหร่ที่เราทำอะไรลงไปด้วยการใช้อารมณ์ สิ่งนั้นมันจะเกิดรอยแผล เหมือนกับการเอามีดไปกรีดหรือแทงใครเข้า ต่อให้ใช้คำพูดว่า "ขอโทษ" สักกี่หน ก็ไม่อาจลบรอยแผลหรือความเจ็บปวดที่เกิดกับเขาคนนั้น ได้ ลูกจงจำคำว่า "ขอโทษ" ไว้เสมอนะ ไม่ว่าเขาจะยกโทษให้เราหรือไม่ก็ตามนะ จำไว้อีกด้วยว่า สิ่งที่มันเกิดขึ้น รอยร้าวที่เกิดขึ้นกับเขาอาจจะไม่มีวันลืมมันได้...ต ลอดไป"
จากหนังสือ เข็มทิศชีวิต
ผู้เขียน ฐิตินาถ ณ พัทลุง
มีเด็กน้อยคนหนึ่งอารมณ์ไม่ค่อยจะดี พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขา 1 ถุง และบอกเขาว่า "ทุกครั้งที่ลูกรู้สึกไม่ดี โมโห หรือโกรธใครก็ตาม ให้ตอกตะปู 1 ตัวลงไปที่รั้วหลังบ้านก็แล้วกัน"
วันแรกผ่านไป เด็กน้อยตอกตะปูเข้าไปที่รั้วถึง 37 ตัว
วันที่ 2 วันที่ 3 และแต่ละวันที่ผ่านไป ผ่านไป จำนวนตะปูก็ค่อยๆ ลดลงๆ เพราะเด็กน้อยรู้สึกว่า การรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบ ง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ
แล้ววันหนึ่ง หลังจากที่เขาสามารถควบคุมตัวเองได้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้น เขาจึงเดินไปหาพ่อเขาเพื่อบอกว่า เขาคิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องตอกตะปูแล้ว เพราะเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาสามารถควบคุมตัวเองได้ดีมากขึ้น ไม่มุทะลุเหมือนแต่ก่อนแล้ว
พ่อยิ้ม แล้วบอกกับลูกชายว่า "ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ลองพิสูจน์ให้พ่อดูสิ ทุกๆครั้งที่ลูกสามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเอง ได้ ให้ถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้านครั้งละ 1 ตัวนะ"
วันแล้ววันเล่า เด็กชายก็ค่อยๆ ถอนตะปูออกทีละตัวๆ จนในที่สุด วันหนึ่งตะปูทั้งหมดก็ถูกถอนออก เด็กชายดีใจมากรีบวิ่งไปบอกพ่อของเขาว่า "ผมทำได้แล้วครับ ในที่สุดผมก็ทำได้สำเร็จ"
พ่อไม่ได้พูดว่าอะไร แต่จูงมือลูกของเขาไปที่รั้วนั้น แล้วบอกว่า "ลูกทำได้ดีมาก ทีนี้ลองมองกลับไปที่รั้วสิ ลูกเห็นมั้ยว่ารั้วมันไม่เหมือนเดิม มันไม่เหมือนกับที่มันเคยเป็นก่อนหน้านี้ ลูกจำไว้นะ ว่าเมื่อไหร่ที่เราทำอะไรลงไปด้วยการใช้อารมณ์ สิ่งนั้นมันจะเกิดรอยแผล เหมือนกับการเอามีดไปกรีดหรือแทงใครเข้า ต่อให้ใช้คำพูดว่า "ขอโทษ" สักกี่หน ก็ไม่อาจลบรอยแผลหรือความเจ็บปวดที่เกิดกับเขาคนนั้น ได้ ลูกจงจำคำว่า "ขอโทษ" ไว้เสมอนะ ไม่ว่าเขาจะยกโทษให้เราหรือไม่ก็ตามนะ จำไว้อีกด้วยว่า สิ่งที่มันเกิดขึ้น รอยร้าวที่เกิดขึ้นกับเขาอาจจะไม่มีวันลืมมันได้...ต ลอดไป"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น